نقد و بررسی بازی River City Girls
"به قلم پرهام آقاخانی"
این بررسی براساس نسخه ارسالی سازندگان برای سایت پردیس‌گیم نوشته شده است.
هنگامی که صحبت از بازی‌های Beat'em Up قدیمی می‌شود، عده‌ای به یاد Streets of Rage می‌افتند و عده‌ای دیگر هم از Double Dragon نام می‌برند. اما خیلی از کهنه کارها همچنین یادی از سری بازی‌های Kunio-Kun می‌کنند. این سری بازی که با عنوان River City Ransom به شهرت گسترده‌ای رسید، یکی از قدیمی‌ترین سری‌ها در این ژانر محسوب می‌شود که علیرغم عرضه شدن عناوین جدیدتر از آن و حتی وارد شدن به ژانرهای جدید، به ندرت از آن استایل گرافیکی اصطلاحا رترو (قدیمی) خود دوری کرده و عنوان کاملا مدرنی را برای طرفدارانش تدارک ندیده است. اما این سنت سرانجام با River City Girls شکسته شده است؛ عنوانی کاملا مدرن در این سری که خودش هم ادامه‌ای بر وقایع سری به شمار می‌رود.
درست مثل اکثریت بازی‌های Beat'em Up، داستان در این بازی نیز در اولویت قرار ندارد و به جای آن، بر روی استفاده از ایستر اگ‌ها و حضور شخصیت‌های قدیمی سری تمرکز شده است. البته با این تفاوت که در این بازی دیگر خبری از نجات پرنسس‌های زندانی شده در قلعه توسط قهرمانان نیست؛ بلکه حساب کار به طور کامل برعکس شده است و این بار این پسرهای گردن کلفت داستان هستند که باید نجات داده شوند! همین موضوع در کنار استفاده‌ی درست از اشارات هوشمندانه و طنز مناسب، باعث شده تا روند داستانی بازی بسیار سرگرم کننده باشد و بتواند شما را تا انتها با خودش همراه کند. اما با این وجود، بازی از یک مشکل بزرگ رنج می‌برد و آن هم پایان بندی آن است. متاسفانه پایان بندی این بازی اصلا خوب انجام نشده است و اختتامیه‌ای که برای داستان آن دریافت می‌کنید، به قدری عجیب است که رسما کل هدف کارکترهای اصلی و همچنین منطق خود بازی را زیر سوال می‌برد. در نتیجه، عده‌ی بسیاری از پایان در نظر گرفته شده راضی نخواهند بود.
در بحث گیم پلی، River City Girls درست برخلاف بازی‌هایی همچون عنوان تحسین شده‌ی Fight'N Rage که به مدرن سازی سیستم مبارزات و کامبوها در ژانر Beat'em Up پرداخته بود، همچنان از اصول کلاسیک این ژانر استفاده می‌کند. به همین منظور اگر با سایر بازی‌های این ژانر آشنایی داشته باشید، خیلی راحت می‌توانید که به تجربه‌ی این بازی نیز بپردازید. ولی با این حال، River City Girls همچنین ویژگی‌های جدیدی را نیز به این فرمول قدیمی اضافه کرده است تا تکراری به نظر نرسد. در وهله اول، این بازی حالتی نیمه جهان باز دارد؛ یعنی در طول این عنوان می‌توانید به مکان‌های مختلفی وارد شوید و هر لحظه هم که بخواهید، می‌توانید توسط ایستگاه‌های اتوبوس بین آن‌ها جابجا شوید. علاوه بر این، اکنون این احتمال وجود دارد که دشمنان پس از دریافت میزان متغیری از ضربات، تسلیم شوند و با اضافه کردن آن‌ها به عنوان یار کمکی خود، می‌توانید هر وقت که خواستید آن‌ها را به زمین مبارزه فرابخوانید تا به سایرین حمله کنند.
آخرین ویژگی خاص این بازی نیز استفاده از سیستم‌های نقش آفرینی در هسته‌ی گیم پلی است. یعنی نه تنها با نابود کردن دشمنان به دریافت امتیازات تجربه می‌پردازید که کارکترتان را Level Up کرده و فاکتورهای مختلفی از جمله میزان ضربه‌ی وارد شده یا میزان مقاومت در برابر حملات را افزایش می‌دهند، بلکه با خرید و Equip کردن آیتم‌های مختلف نیز می‌توانید توانایی‌های اضافه‌ای مثل وارد کردن میزان ضربه‌ی بیشتر به دشمنان را فعال کنید. البته مسئله اینجاست که اثر این Level Upها و آیتم‌ها اصلا به چشم نمی‌آید و تفاوت خیلی خاصی را در میزان آسان شدن مبارزات با دشمنان نخواهید دید.
همانطور که گفتیم، این موضوعات سبب شده‌اند که گیم پلی نیمه کلاسیک بازی، خسته کننده و بدون نوآوری نباشد. اما حیف که هیچ کدام از آن‌ها نمی‌توانند مانع از بروز مشکلات همیشگی ژانر Beat'em Up شوند؛ مشکلاتی که بارها و بارها در بازی‌های این ژانر شاهد آن‌ها بوده‌ایم. به عنوان اولین مورد، تعداد عملکردهای قابل انجام توسط دکمه‌ها، ایده آل نیست و باعث بروز مشکلاتی در حین مبارزات می‌شود. در اکثریت بازی‌های سبک Beat'em Up، یک دکمه‌ی خاص برای انجام چندین حرکت یا فرمان مختلف به کار می‌رود و به همین خاطر هر لحظه ممکن است که حرکت مد نظرتان با چیزی که نمی‌خواستید، عوض شود. مثلا ممکن است در بین یک سری از دشمنان گیر بیفتید ولی به خاطر وجود داشتن یک اسلحه‌ی قابل برداشتن در زیر پای کارکترتان، با حمله کردن تنها شاهد برداشته شدن مداوم آن اسلحه توسط کارکترتان باشید که راه را برای ضربه خوردن باز می‌گذارد. حالا در River City Girls نیز باری دیگر شاهد این مشکل هستیم. به عنوان مثال، تمام عملکردهای عبور از گذرگاه‌ها، حمله و برداشتن اسلحه‌ها همگی با استفاده از دکمه‌ی X انجام می‌شوند و همین می‌تواند باعث شود که به جای حمله کردن، ناگهان از مکان مورد نظرتان خارج شوید و یا موردی که پیش‌تر به آن اشاره کردیم، رخ بدهد.
در ادامه، این بی انسجامی شدید درجه‌ی سختی است که خودش را نشان می‌دهد. متاسفانه درجه‌ی سختی در طول تجربه‌ی این عنوان، به شدت بالا و پایین می‌رود و بعضی مواقع، بازی به قدری سخت می‌شود که مجبور می‌شوید همینطور به اسپم کردن مداوم حملات بپردازید و به چیپ "Cheap" ترین حالت ممکن بازی کنید تا قادر به پیروزی باشید. این موضوع در مورد باس فایت‌های بازی حتی بدتر می‌شود و مثلا باس فایت چهارم (Abobo) به طرز باورنکردنی‌ای از سایر باس‌های این عنوان سخت‌تر است. از این نظر، کسانی که قبلا به تجربه‌ی عناوین این سبکی نپرداخته باشند، حسابی به دردسر خواهند افتاد و به این راحتی‌ها نمی‌توانند از پس اتمام این بازی بر بیایند.
از منظر گرافیکی، River City Girls یکی از بهترین عناوین پیکسل آرت عرضه شده در چند سال اخیر به شمار می‌رود و غیر از این هم از سازندگان بازی انتظار نمی‌رفت. نه تنها کیفیت انیمیشن‌های کارکترها در سطح فوق العاده‌ای قرار دارد و سرشار از ریزکاری‌های دقیق است، بلکه هر کدام از محیط‌های بازی نیز از رنگ بندی و جو مختص به خودشان بهره می‌برند و علیرغم برخی ایرادات جزئی مثل ناپدید و ظاهر شدن مداوم برخی اسپرایت‌های اجزای محیطی با حرکت کردن سریع، مشکل بزرگی در آن دیده نمی‌شود. اما وقتی به بحث صداگذاری وارد می‌شویم، کمی قضیه سلیقه‌ای می‌شود و کمی هم ارزش کار پایین می‌آید.
اگر قبلا به انجام سایر بازی‌های Wayforward Technologies پرداخته باشید، قطعا می‌دانید که وظیفه ساخت موسیقی برای اکثریت آن‌ها به عهده آقای Jake Kaufman بوده است که توانایی مثال زدنی‌ای در ساخت موسیقی‌های Retro گونه دارد. اما این بار و در این بازی شاهد هنرنمایی مجدد او نیستیم و وظیفه ساخت موسیقی‌ها به آهنگسازان دیگری محول شده است که با توجه به کیفیت بسیار خوب موسیقی‌ها (مخصوصا موسیقی‌های مختص به باس‌ها) می‌توان گفت که کارشان را به بهترین شکل ممکن انجام داده‌اند. البته وقتی کار به موسیقی‌های دارای خواننده می‌رسد، کمی بحث سلیقه به میان می‌آید و اگر شما هم مثل این منتقد از طرفداران قطعات Vocal ملایم در طول گیم پلی بازی‌های اکشن نباشید، مسلما آن طور که باید و شاید از قطعات تنظیم شده برای این عنوان لذت نخواهید برد.
از سویی دیگر نیز با صداگذاری شخصیت‌ها سروکار داریم. در طول این بازی با شخصیت‌های بسیاری مواجه خواهید شد؛ شخصیت‌هایی که هر کدام از آن‌ها توسط صداپیشه‌های حرفه‌ای و حتی یوتیوبرهای مختلف صداگذاری شده‌اند. اما همین باعث شده است که کیفیت ارائه‌ی آن‌ها در سطح مناسب و یکسانی نباشد. یعنی یک سری از صداپیشه‌ها توانسته‌اند تا به خوبی از پس صداگذاری کارکترهای خود بر بیایند، ولی عده‌ای نیز به قدری بد و بی حس و حال این کار را انجام داده‌اند که فکر می‌کنید صرفا به روخوانی از روی متنی که در اختیارشان بوده، پرداخته‌اند تا این که بخواهند تلاشی بکنند!
اگر نقدهای پیشین این منتقد از بازی‌های مرتبط با Arc System Works را دنبال کرده باشید، حتما با سیر نزولی کیفیت نسخه‌های PC آن‌ها آشنایی دارید. خوشبختانه طلسم پورت‌های کامپیوتر فرنچایزهای این کمپانی در River City Girls شکسته شده است و دیگر شاهد یک پورت افتضاح با مشکلات متعدد فنی نیستیم. اما با این حال، طراحی رابط کاربری این بازی چندان جالب انجام نشده است و در مواردی مثل منوی توقف، بیش از اندازه درهم و پیچیده جلوه می‌کند که می‌توانست بهتر از این باشد. علاوه بر این، یک سری از تنظیمات متداول نیز کاملا در این بازی غایب هستند و به عنوان مثال، قادر نیستید که به تنظیم دکمه‌های کنترلی به میل خودتان بپردازید.
در نهایت هم، این نبود یک سری از بهبودهای Quality of Life (بهبودهایی که در صورت وجود داشتن در بازی، می‌توانستند تجربه آن را ارتقا بخشند) است که باعث شده تجربه‌ی بازی در آن سطحی که می‌توانسته ظاهر شود، نباشد. مثلا بازی هیچ وقت اطلاعات کافی در مورد تعداد آیتم‌های جمع آوری شده برای دسترسی به میزان کامل سازی 100 درصد به شما نمی‌دهد یا بعد از آزاد سازی کارکترهای مخفی، نمی‌توانید از آن‌ها برای یک فایل ذخیره جدید استفاده کنید و مجبورید با کارکترهای ضعیف، با گروه‌های متعدد از دشمنان قوی مبارزه کنید. یکی از مواردی هم که بیش از اندازه به چشم می‌آید، نبود دکمه‌ای برای رد کردن آنی سکانس‌های انیمیشن است؛ موردی که مخصوصا در هنگام باختن به باس‌ها و نیاز به صرف مدتی نسبتا طولانی برای رد کردن تمام آن‌ها، حسابی خودش را نشان می‌دهد.
بازبینی تصویری:
کسانی که سایر عناوین این سری و یا Double Dragon Neon را بازی کرده باشند قطعا با دیدن چنین صحنه‌هایی خوشحال خواهند شد.
هر کدام از باس فایت‌های اصلی بازی از سکانس‌های انیمیشن خاص خودش بهره می‌برد. علاوه بر این، پیش زمینه‌های داستانی نیز در قالب صفحات باکیفیت مانگا به نمایش گذاشته می‌شود.
بعضی اوقات پیش می‌آید که اشیای موجود در صحنه، جلوی دیدتان را بگیرند.
یک نمونه از کارکترهای صداگذاری شده توسط یوتیوبرها. JackSepticEye وظیفه صداگذاری Godai (یکی از شخصیت‌های قدیمی سری) را به عهده داشته است.
درست همانند بازی فرزندان مورتا، هر کارکتر به صورت مستقل از سایرین ارتقا می‌یابد. ولی همیشه مقداری از میزان تجربه و پول بدست آمده با یک کارکتر به سایرین نیز منتقل می‌شود.
نکات مثبت:
گیم پلی سرگرم کننده
اشارات و دیالوگ نویسی‌های هوشمندانه
کیفیت بسیار بالای گرافیک و طراحی‌ها
نکات منفی:
طراحی رابط کاربری چندان جالب نیست
نبود یک سری بهبودهای Quality of Life
نبود امکان تغییر دکمه‌های کنترلی
پایان بندی بازی راضی کننده نیست
نبود حالت چند نفره آنلاین می‌تواند باعث ناامیدی یک سری از کاربران شود
سخن آخر: اگر بخواهیم بگوییم که River City Girls بازی خوبی نیست، رسما دروغ گفته‌ایم. این بازی سرشار از زیبایی و استایل است، بسیار سرگرم کننده است و ارزش‌های تولید بالای آن به خوبی خودشان را نشان می‌دهند. اما مشکل اینجاست که این عنوان از هیچ ویژگی بهبود دهنده‌ای برای رفع مشکلات همیشگی در اکثر بازی‌های سبک Beat'em Up (مثل چند عملکرده بودن دکمه‌ها) استفاده نمی کند و همین مشکلات، کیفیت تجربه‌ی کلی آن را نیز پایین آورده‌اند.
Verdict
It would be a lie to say River City Girls is not a good game. This game is full of charm and style, it is really fun to play and the high production values clearly show themselves. But the problem is that it misses some quality of life features to solve many of the recurring flaws in most of beat'em up games (like keys being set to perform multiple commands), and those same flaws have lowered the quality of this game's overall experience as well
Final Score: 8 out of 10