بچه سینما، لقبی است برای بازیگرانی که از کودکی وارد این عرصه شده و در جوانی به چهره هایی مطرح با سابقه طولانی تبدیل می شوند. در ایران نیز تک و توک بازیگرانی را سراغ داریم که از کودکی جلوی دوربین رفته و هنوز هم در زمینه بازیگری فعال باشند. دلیل آن هم، نبودن مکانیزمی است که بچه های با استعداد را درون خود حفظ کرده و پس از نخستین تغییرات در چهره و صدا به عنوان نشانه های بلوغ، آنها را کنار نگذارند.
«حسین سلیمانی» یکی از همان معدود بازیگران است که نخستین بار در فیلم «مهر مادری» ساخته کمال تبریزی در یکی از نقش های اصلی خوش درخشید و حال پس از نزدیک به ربع قرن از آن، با فیلم سینمایی «دسته دختران» به کارگردانی منیر قیدی در چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر حاضر شده است.
حضور یک مرد در کنار دسته زنانی که می خواهند دست به کاری بزرگ تر از آنچه که از آنها توقع می روند بزنند، به خودی خود جذابیت های زیادی می تواند برای بازیگر آن نقش داشته باشد که قطعا سلیمانی هم از این قاعده مستثنی نبوده است. اما از طرف دیگر، حضور چند شخصیت زن به عنوان شخصیت های محوری نیز می توانست مانع دیده شدن او شود. اما سلیمانی ریسک کرده و توانسته با تکیه بر شیرینی ذاتی و طنز کمرنگی که همیشه در بازی اش جریان دارد، موازنه ای میان خود و پنج بازیگر زن مقابلش برقرار کند. برای مثال به سکانس آشنایی تماشاگر با او زیر آتش دشمن نگاه کنید که تصویری از یک سرباز ساده و ترسیده از جنگی نابرابر را به نمایش می گذارد.
موضوعی که با پیشرفت داستان به دگردیسی این شخصیت منجر شده و شجاعتی باورپذیر به آن تزریق می شود. رابطه شکل گرفته میان او و سیمین یکی دیگر از چالش های اساسی جلوی راه این بازیگر بوده که باید ظریف از کار در می آمده و در آن بحبوحه جنگ و فوران خون، باورپذیر به نظر می رسیده است.
سلیمانی ترکیبی از سادگی، معصومیت و عشق را در این بخش به نمایش گذاشته و تماشاگر را به سمت خود می کشاند و در بیم و امید نسبت به فرجامش قرار می دهد و به نظر می رسد که حسین سلیمانی پس از بیست و پنج سال جلوی دوربین رفتن، مسیر تازه ای را آغاز کرده که با توجه به موقعیت سنی اش می تواند به موفقیت های بیشتر و بزرگتری ختم شود.