نقد و بررسی بازی Run Roll Rumble
"به قلم پرهام آقاخانی"
نقد این بازی براساس نسخه ارسالی سازندگان برای سایت پردیسگیم نوشته شده است.
بازی Super Smash Bros یکی از محبوبترین و معروفترین بازیهای ژانر فایتینگ به شمار میرود که به خاطر ذات چند نفره و اصطلاحا Party گونهاش، توانست تا طرفداران بسیاری را به خود جذب کند. محبوبیت بیش از اندازهی این سری و غایب بودنش بر روی پلتفرمهایی غیر از کنسولهای خود نینتندو، باعث شد که تعداد زیادی از سازندگان به فکر ساخت جایگزینی برای این عنوان بیفتند. همین قضیه، باعث ساخت عناوین بسیاری شد که از میان آنها، میتوان به عناوینی همچون Brawlhalla و Brawlout و Rivals of Aether اشاره کرد. حالا شاهد این هستیم که یک سازندهی مستقل نیز دست به ساخت چنین عنوانی زده است. اما برخلاف تمام عناوین فوق، به نظر میرسد که حتی هیچ تلاشی برای ساخت یک عنوان قابل قبول نیز صورت نگرفته است.
بازی Run Roll Rumble، عملا عنوانی دیگر است که ثابت میکند داشتن یک ایدهی خوب، تضمینی بر ساخته شدن یک بازی خوب نیست و اگر دقت کافی در طول مراحل تولید صورت نگیرد، آن بازی محکوم به شکست خواهد بود. این بازی دقیقا از همان قواعدی استفاده میکند که سایر بازیهای هم سبکش نیز از آنها بهره برده بودند؛ اما مسئله اینجاست که با قرار دادن نادرست آنها در جریان گیم پلی و یا تغییرات بیهودهای که در برخی از آنها ایجاد کرده، موجبات نابودی خودش را فراهم کرده است. اساس گیم پلی این بازی درست همانند عناوینی است که در ابتدای نقد به آنها اشاره کردیم. شما باید در مبارزات یک تا چهار نفره با سایر مبارزان حریف درگیر شوید و از آیتمهای ظاهر شده در محیط، برای نابودی آنها استفاده کنید، ولی به خاطر ویژگیهای خاص این عنوان، انجام همین عمل ساده نیز به کاری طاقت فرسا تبدیل شده است.
اگر Super Smash Bros و یا عناوین همانند آن را انجام داده باشید، حتما با سیستم جان آنها آشنایی کاملی دارید. در این سیستم، مبارزان به صورت کلاسیک نابود نمیشوند و باید حتما آنها را با ضربات قوی، به محیط خارج از مبارزه پرتاب کرد تا یکی از جانهای خود را از دست بدهند. هر چقدر هم که درصد ضربه خوردن یک مبارز بیشتر باشد، با دریافت ضربات قوی، مسافت بیشتری به سمت مخالف پرتاب میشود که همین سیستم خاص، باعث ایجاد یک تنش شدید در مراحل نهایی مبارزات میشود. هنگامی هم که تمام جانهای اضافهی یک مبارز به پایان برسند، او از جریان مبارزه حذف میشود. اما در این بازی، از همان سیستم جان کلاسیک استفاده شده است. یعنی هر ضربه، مقداری از نوار جان شما را خالی میکند و سقوط به خارج از محیط مبارزه، باعث خالی شدن بیشتر این نوار میشود. در نتیجه، مبارزات هیچ چالش و تنش خاصی ندارند و زیاد پیش میآید که کارکترتان به خاطر تمام شدن جانش، به یکباره وسط زمین مبارزه غش کند.
متاسفانه حتی سیستم مبارزهی بازی نیز خوب نیست. تمام کارکترهای بازی از فنون مبارزهی مشابهی استفاده کرده و میزان ضربهی کمی را به یکدیگر وارد میکنند که باعث میشود مبارزات، سرعت بسیار پایینی داشته باشند. در بحث آیتمهای قابل استفاده نیز، تنها یک اسلحه (یک گیتار) برای برداشتن موجود است و به جز این اسلحه، فقط به 3 جادوی مختلف دست پیدا میکنید که دوتای آنها جنبهی گیج کردن دشمن را دارند و آخری هم برای حمله به کار میرود. همانطور که میبینید، تعداد آیتمهای قابل استفاده برای حمله به حریفها در این عنوان، در سطح مفتضحانهای قرار دارد و اوضاع هم وقتی خرابتر میشود که میفهمید با استفاده از همین آیتمها، بازی کاملا بالانس نشده و ناعادلانه میشود! متاسفانه سازندگان در تعیین میزان قدرت همان گیتار مذکور و جادوی آتش، زیاده روی کردهاند و فقط کافی است که از یکی از این دو استفاده کنید تا به صورت اتوماتیک، تمام دشمنان را با یک ضربه به لایهی استراتوسفر جو زمین بفرستید!
عجیبتر هم اینجاست که در صورت رخ دادن چنین اتفاقی، هیچ راهی برای بازگشت به زمین مبارزه نخواهید داشت. در تمام بازیهای این سبکی، هر کارکتر از تواناییهای مختلفی بهره میبرد که میتواند با استفاده از آنها، خودش را به زمین مبارزه برگرداند. مثلا ماریو از یک تکنیک شوریوکن مانند، استفاده میکند یا Kirby میتواند برای مدتی روی هوا حرکت کند. ولی در این عنوان، تمام کارکترها مثل هم هستند و هیچ ویژگی یا تواناییای که آنها را از هم متمایز کند، ندارند. در نتیجه اگر به سمت خارج از زمین مبارزه پرتاب شوید، امکان برگشتن به آن، نزدیک به صفر است. از همه بدتر هم این است که هنگامی که در زمین مبارزه Respawn شوید، باز هم در امان نیستید و به خاطر این که هیچ گونه مصونیتی نسبت به حملات چند ثانیهی اول در نظر گرفته نمیشود، ممکن است بلافاصله دوباره به خارج از زمین شلیک شوید.
حتما دارید با خود فکر میکنید که اوضاع نمیتواند از این بدتر شود، ولی کاملا در اشتباه هستید؛ چون در طی یک اقدام به شدت سوال برانگیز، از سیستم گیج شدن در گیم پلی استفاده شده است. در صورتی که در حین گیم پلی در زنجیرهی حملات مداوم مبارزان حریف گیر بیفتید، کنترل کارکترتان به صورت کامل از شما گرفته میشود و سپس او برای چند ثانیه، بی حرکت بر روی زمین میافتد. بدبختی هم اینجاست که نه تنها امکان بلند شدن سریع با فشردن پشت سر هم دکمهها را ندارید، بلکه کارکترتان در این شرایط کاملا آسیب پذیر است و میتواند همچنان از حریفان ضربه بخورد! علاوه بر این، سیستم دوربین بازی نیز طوری تنظیم شده است که بر طبق مسافت بین بازیکنها به تغییر موقعیتش میپردازد. در نتیجه، زیاد پیش میآید که در خارج از کادر دوربین قرار بگیرید و یا حتی پرتگاهها را ندیده و به داخل آنها سقوط کنید.
تمام این اتفاقات هم در حالی رخ میدهند که دارید از دست سیستم کنترلی بازی، عذاب میکشید. نه تنها کارکترها به شدت کند حرکت میکنند و حتی حملات معمولیشان هم به آهستگی هر چه تمامتر اجرا میشود، بلکه پرشهای آنها هم فوق العاده سنگین هستند. اگر هم برای افزایش قدرت تهاجمی خود، به برداشتن یکی از گیتارها اقدام کنید، بازی حتی توانایی Double Jump را نیز از شما میگیرد تا نتوانید از یک سری از موانع موجود در زمینهای مبارزه (مثل منبع آب در مرحلهی Ordinary Day) عبور کنید! حتی در کمال تعجب، هیچ راه حلی برای یک سری از شرایط خاص مثل فرود آمدن کارکتر بازیکن روی سایر مبارزان اندیشیده نشده و اگر چنین شرایطی رخ بدهد، همینطور بالای سر آن مبارز به سمت بالا و پایین پرتاب میشوید تا بلکه بر روی زمین فرود بیایید.
با تمام این احوال، بازی عملا هیچ چیزی ندارد که بخواهد شما را مجاب به انجامش بکند یا حتی باعث شود که از آن لذت ببرید و همین وضعیت در کمال تاسف، در مورد ارائهی آن هم صدق میکند. گرافیک تکنیکی بازی به لطف موتور آنریل 4، در سطح خوبی قرار دارد و استایل هنری آن هم بد نیست. اما متاسفانه شاهد استفادهی خوبی از آنها نیستیم و مراحل یا خیلی معمولی، و یا در مواردی حتی شلخته به نظر میرسند. به عنوان مثال، می توان به مرحلهی After Life اشاره کرد که در آن با یک مرحلهی کاملا خالی (به معنای واقعی کلمه!) و عاری از هر گونه جذابیتی روبرو میشوید. حتی در بخش صوتی هم شاهد کیفیت پایینی هستیم و نه تنها اصوات مربوط به زد و خوردها در راستای القای حس مبارزه، ناموفق عمل میکنند، بلکه حتی تمام موسیقیهای بازی نیز از چند لوپ خیلی کوتاه تشکیل شدهاند که بارها و بارها در جریان گیم پلی و حتی در منوی اصلی، تکرار میشوند.
بازبینی تصویری:
بازی از شناسایی و یا ذخیرهی اتوماتیک دستگاه کنترلی پیش فرض عاجز است و با هر بار اجرای بازی، میبایست آن را به صورت دستی تعیین کنید. علاوه بر این، امکان تغییر دکمهها هم وجود ندارد.
هر چقدر هم که تلاش کنید، نمیتوانید بازیکن آنلاینی بیابید.
شاید باورتان نشود، ولی این یکی از زمینهای مبارزهی بازی است…
باز هم شاید باورتان نشود، ولی بخش تمرینی یک تایمر دارد که با اتمامش… در کمال ناباوری بازی را میبرید…
نکات مثبت:
مورد خاصی رویت نشد
نکات منفی:
اشتباهات وحشتناک در طراحی بازی
رابط کاربری نامناسب
نیاز به مودهای بیشتر، به شدت احساس میشود
بخش آنلاین کاملا خالی است
گیم پلی اصلا سرگرم کننده نیست
سیستم کنترلی بسیار بد
نبود امکان تغییر دکمههای پیش فرض
دوربین افتضاح
بالانس نبودن آیتمها
نبود هیچ گونه مکانیک کمکی برای بازگشت به زمین مبارزه
امکان خاموش کردن برخی افکتها همانند موشن بلر وجود ندارد
سخن آخر: Run Roll Rumble از فرمول بازی Super Smash Bros گرته برداری کرده است؛ ولی در استفاده از آن کاملا راه را اشتباه رفته است. این عنوان، سرشار از ایرادات بزرگ و انتخابهای اشتباه در طراحیاش است که باعث میشوند به هیچ عنوان نتوان با آن سرگرم شد و همچنین از کمبود شدید بازیکنان نیز رنج میبرد که باعث شده بخشهای آنلاینش کاملا بی استفاده شوند. اگر به دنبال یک بازی خوب برای دورهمیهایتان هستید، میتوانید عناوین بسیار بهتری را پیدا کنید.
Verdict:
Run Roll Rumble takes the Super Smash Bros formula and gets nearly everything wrong about that game. It's filled with big issues and bad design choices that make it impossible to have fun with, and a severe lack of players that makes its online features completely useless. If you're after a good party game, there are much better alternatives out there
Final Score: 2.5 out of 10