نقد و بررسی بازی Trover Saves the Universe

نقد و بررسی بازی Trover Saves the Universe

"به قلم عرفان حائری"

عنوان Trover Saves The Universe یک بازی ماجراجویی با درون مایه کمدی می‌باشد که توسط یکی از خالقان سریال ریک و مورتی، یعنی جاستین رولیند که صداپیشه هر دو شخصیت ریک و مورتی است، برای پلتفرم واقعیت مجازی پلی استیشن و کامپیوتر‌های خانگی ساخته شده است که البته اگر آن کلیپ مربوط به ریک و مورتی که مشغول انجام این بازی هستند را نیز دیده باشید؛ به این معرفی اولیه نیاز نخواهید داشت.

زمانی که بازی را آغاز می‌کنید خود را در نقش شخصیتی می‌بینید که از گونه ای فضایی به نام Chairopian می‌باشد و در اتاق خود مشغول تماشای تلویزیون بر روی صندلی‌اش است. این موجودات همانطور که از اسم‌شان پیداست به صندلی‌شان وابسته هستند و نمی‌توانند از روی آن بلند شوند. در همین حین شخصی به نام Trover از سیاره ای دیگر وارد اتاق شما می‌شود و به شما خبر می‌دهد که موجودی خبیث سگ هایتان را دزدیده و آن‌ها را در چشمان خود فرو کرده و از طریق آن به قدرتی دست یافته که می‌تواند تمام جهان را نابود کند. بنابراین شما باید هم برای نجات سگ‌های خود و هم برای جلوگیری از پایان دنیا؛ با Trover همراه شوید تا آن موجود خبیث را پیدا کنید و دنیا را نجات دهید. تا به اینجای کار یک مشت اتفاقات عجیب و غریب که فضای کمدی جالبی دارد، رخ داده است. ممکن است از خود بپرسید چرا مقدمه نقد را تا این حد کش می‌دهم. باید بگویم که این یک سورپرایز است و باید تا اواخر این متن صبر کنید تا متوجه این موضوع شوید. من نمی‌توانم به همین زودی سورپرایز این متن را لو بدهم.

نحوه کنترل شخصیت‌ها، برای یک بازی، که بر پایه واقعیت مجازی طراحی شده است؛ تا حدودی خلاقانه و متفاوت است. فراموش کردم که بگویم در این بازی، شما توانایی کنترل دو شخصیت را دارید. در واقع شخصیت اصلی که همان Chairopian باشد با دسته بازی‌ای که در دست دارد می‌تواند Trover را کنترل کند. هر دوی شخصیت‌ها در طول بازی، قابلیت‌های جدید نیز دریافت می‌کنند. اما به طور کلی روند گیمپلی به گونه‌ای است که شما نمی‌توانید خودتان به عقب یا جلو بروید. بنابراین باید Trover را به نقطه های مشخصی برسانید تا با زدن یک دکمه بتوانید به آن مکان تلپورت کنید. البته صندلی شما نیز قابلیت‌های از جمله بالا رفتن یا جا به جا کردن اشیا را دریافت می‌کند تا گیمپلی بازی تا این حد ساده و یکنواخت باقی نماند. به طور کلی قابلیت‌های صندلی شما در حل معما‌ها، و قابلیت های Trover در مبارزات، گشت و گذار و گفت و گو با NPC ها می‌تواند کارآمد باشد.

تعداد شخصیت‌های بازی نسبت به کوتاه بودن آن، بسیار زیاد است و حدود نیمی از آن‌ها یا با صدای ریک حرف می‌زنند، یا با صدای مورتی. ما بقی صداپیشه‌های بازی نیز هر کدام نقش چند شخصیت را بر عهده دارند. اما این موضوع، نکته منفی حساب نمی‌شود. چرا که هر کدام از گویندگان به خوبی قابلیت ایجاد چند صدای مختلف را دارند و حتی شوخی‌هایی که در این رابطه وجود دارد، می‌تواند آن را بامزه تر کند و به یک نکته مثبت تبدیل شود. اما این موضوع به تنهایی برای جذاب شدن طراحی شخصیت‌‎ها کافی نیست. اکثر شخصیت‌های بازی عمق ندارند و صرفا با هدف ایجاد یک شوخی جدید به داستان اضافه می‌شوند. ممکن است با خود بگویید چه نیازی دارد در یک بازی که هدف اصلی آن، کمدی است؛ شخصیت‌ها، هدفی جز بامزه و خنده دار بودن داشته باشند. اما عدم پختگی شخصیت‌ها تا حد زیادی به روایت داستان و حتی به جنبه کمدی آن آسیب وارد کرده است. شاید در دو ساعت اولیه بازی، متوجه این موضوع نشوید؛ چرا که همه چیز در ابتدای بازی به خوبی پیش می‌رود.

می‌توان گفت بازی تمام جذابیت خود را در مراحل اول رو می‌کند. یکی از مواردی که در آغاز بازی مرا بسیار جذب کرد؛ واکنش‌های Trover به کارهایی بود که انجام می‌دادم. به طور مثال اگر به حرف او اهمیت نمی‌دادم، او شروع به غر زدن می‌کرد و حتی ناسزا می‌گفت و اگر کارهایی انجام می‌دادم که باعث خوشحالی او می‌شد؛ با تعریف و تجمیدهای او طرف بودم. به طور کلی رابطه‌ای که می‌توانید با Trover داشته باشید از قابلیت‌های جالب بازی به حساب می‌آید و احتمالا در دقایق ابتدایی عاشق شخصیت او می‌شوید. همچنین هر شخصیت جدیدی که ملاقات می‌کنید به گونه‌ای عجیب و غریب است و گویا همه در این بازی دیوانه هستند و این دیوانگی توانسته یک جذابیت اولیه ایجاد کند. اما به هیچ عنوان کافی نبوده است. این موضوع را زمانی درک می‌کنید که بعد از پایان رساندن 2 الی 3 مرحله اول، دیگر هیچ خلاقیتی مشاهده نمی‌کنید. همه چیز به مانند مراحل قبل است که این بار، با شکل و شمایل جدید تکرار شده اند. حتی شخصیت‌های جدیدی که در طول بازی ملاقات می‌کنید، خیلی زود جذابیت خود را از دست می‌دهند و تکراری می‌شوند.

شاید تصور کنید که ایرادهای بازی به واسطه جنبه کمدی آن جبران می‌شود و شما آنقدر مشغول خندیدن هستید که متوجه این ایرادها نمی‌شوید. اما دقیقا برعکس این ماجرا است. تمرکز اصلی بازی روی شوخی‌های آن است. اما این شوخی‌ها به هیچ عنوان نمی‌توانند بار اصلی بازی را به دوش بکشند و مانع دیده شدن مابقی ایرادها باشند. دلیل اصلی آن هم، تکراری شدن بیش از حد این شوخی‌ها است. هر بار که با یک شوخی جدید مواجه می‌شوید در لحظه اول خنده دار است. اما آنقدر ادامه پیدا می‌کند که احتمالا به جای اینکه از آن لذت ببرید، امیدوار باشید تا زودتر تمام شود. نمونه بارز آن در صحنه ای است که Trover یاد خاطراتش با افراد سیاره خود میفتد و شاید نزدیک 50 نفر را نام می‌برد و با هرکدام خاطره اش را تعریف می‌کند که گوش دادن به همه آن ها نه تنها خنده دار نیست. بلکه آزار دهنده است. وقتی یک مطلب بیش از حد طولانی شود و دیگر چیز جدیدی برای ارائه نداشته باشد؛ تکرار آن قطعا حس خوشایندی را ایجاد نمی‌کند. حتی خود شما نیز در هنگام خواندن این متن از همان ابتدا، این حس را داشته‌اید که بخش‌هایی بی دلیل طولانی شده اند و توضیحات اضافه داده شده است. این موضوع، به این دلیل بوده است که بتوانید به درستی درک کنید که طولانی شدن و تکرار شدن برخی شوخی‌ها و حتی معماها در این بازی تا چه اندازه می‌تواند آزار دهنده باشد. این همان سورپرایزی بود که در ابتدای متن به آن اشاره شد. اینگونه به طور کامل متوجه سم مخرب موجود در این بازی می‌شوید.

نحوه روایت داستان نیز بسیار ساده است و این سادگی در بخش‌های اولیه به خوبی پیاده شده است و می‌توان از داستان آن لذت برد. اما حتی داستان نیز بی جهت کش پیدا می‌کند تا جا برای شوخی‌های بیشتری باز شود. حتی خود شخصیت‌ها نیز با این موضوع شوخی می‌کنند و آن را مورد تمسخر قرار می‌دهند. اما به هیچ عنوان باعث نمی‌شود تا ناگهان دیدگاه شما به واسطه یک شوخی تغییر کند. در راستای همین موضوع، طراحی مراحل نیز، حالت تکراری به خود می‌گیرد. برخی سیاره‌هایی که در طول بازی به آن‌ها سفر می‌کنید صرفا ظاهر متفاوتی دارند و روند طراحی مرحله‌‌شان ثابت است. موارد زیادی در بازی وجود دارد که می‌تواند تنوع کافی را ایجاد کند اما به خوبی توزیع نشده اند و کنترلی روی آن‌ها نبوده است. به طور مثال برای حل کردن یک معما جدید یک قابلیت جدید را دریافت می‌کنید و پس از آن تمامی معماها به همان قابلیت نیاز دارند. در صورتی که یک توزیع عادلانه میان قابلیت‌ها، می‌توانست تعادل کافی را ایجاد کند تا حداقل از گیمپلی بازی به طور کامل لذت برد.

بازبینی تصویری:

شخصیت‌های بامزه و دیوانه‌ای که خیلی زود جذابیت خود را از دست می‌دهند

جلوه‌های بصری بازی در مقاطعی چشم نواز و در مقاطعی خشک و بی‌روح هستند

از معدود شخصیت‌هایی که تا لحظات آخر بامزگی خود را حفظ می‌کند.

دشمن‌های تکراری و یکنواخت که جذابیت مبارزه را از بین می‌برند

نکات مثبت:

شوخی‌های بامزه و دوست داشتنی در بخش‌های اولیه بازی

ایده‌های جذاب و خلاقانه در نحوه کنترل شخصیت‌ها و طراحی مبارزات

تنوع شخصیت‌های موجود در بازی

نکات منفی:

تمرکز بیش از اندازه بر روی شوخی‌هایی که چند بار تکرار شده اند

شخصیت‌های بازی در مراحل نهایی دیگر جذابیتی ندارند و مشابه همان شخصیت‌های قبلی عمل می‌کنند

طراحی ضعیف معماها و وابسته بودن آن‌ها به قابلیت‌های جدید

تنوع پایین دشمن‌ها که ایده‌های جذاب مبارزات را خراب می‌کند

سخن آخر: Trover Saves The Universe حاصل ایده‌های یک شخص خلاق است که شناخت درستی از بازی‌های ویدیویی ندارد و نمی‌تواند از هیچ یک از شوخی‌هایی که برای آن طراحی کرده دل بکند. ایده‌های جذابی در بازی دیده می‌شود و دنیای جالبی برای آن خلق شده است. اما زیاده روی در اکثر موارد، آن را به عنوانی تبدیل کرده که نمی‌تواند ماندگار باشد. حداقل نه به عنوان یک اثر خوب.

Verdict

The game is the result of the ideas of a creative person who does not have the correct recognition of video games and can not afford to miss any of the jokes for which he has designed it. Interesting ideas are presented in the game and an interesting world is created for it, but excess in most cases, has turned it into a title that can not last. At least not as a good title

Final Score: 6 out of 10